Katarzyna Krakowiak

SŁODKO-KWAŚNY

scenariusz i reżyseria
KATARZYNA KRAKOWIAK

scenografia
Ryszard Jakubisiak

opracowanie muzyczne
Robert Osam

w spektaklu wykorzystano piosenkę
Tango na głos, orkiestrę i jeszcze jeden głos
(sł. i muz. Grzegorz Tomczak)
w aranżacji Roberta Osama i wykonaniu Mariusza Bieleckiego

konsultacja
ks. Jan Kot (SAC)

realizacja techniczna
Paweł Paska, Marta Rusinowska, Krzysztof Grymułek

multimedia
Grzegorz Utnik

projekt plakatu
Paweł Rusinowski

promocja i PR
Justyna Karpacz

obsada:

DZIENNIKARKAEdyta Mika
POLICJANTKAEwelina Pertkiewicz
JOANNA OD KRZYŻAMałgorzata Kamińska
MOTOCYKLISTAPiotr Wojda (gościnnie) / Łukasz Abramczyk
MĘŻCZYZNA IKrzysztof Urbański
MĘŻCZYZNA IIJarosław Ostrowski
KSIĄDZPaweł Rusinowski
KAMERZYSTAPiotr Wawer (gościnnie)
ROZNOSICIELKA ULOTEKAleksandra Stawicka
ROZNOSICIELKA ULOTEKKatarzyna Krakowiak
MINISTRANTSebastian Lachocki


12 czerwca 2011
siedemdziesiąta piąta premiera Teatru


Słówko od Autorki:

10 kwietnia minął rok od katastrofy samolotu TU-154 pod Smoleńskiem. Wypaliły się znicze pod Pałacem Prezydenckim, ale żar dyskusji, polemik i sporów nie wygasa. Symbol krzyża, zamiast łączyć, dzieli kraj na tych za i na tych przeciw. Czy w takim momencie można rozmawiać o tamtych wydarzeniach inaczej - nie odwołując się do argumentów politycznych i nie opowiadając się po żadnej ze stron?

Postanowiłam zrealizować spektakl poświęcony postaci księdza Andrzeja Kwaśnika, Kapelana Rodzin Katyńskich i środowiska policyjnego, który zginął w katastrofie samolotu pod Smoleńskiem. Jego osobowość, pozytywne podejście i radość życia nie pozwoliły mi jednak na stworzenie monumentalnego teatralnego epitafium. Dlatego powstało widowisko, opowiadające przez pryzmat zwykłych ludzi o niezwykłości księdza Kwaśnika, a także będące próbą artystycznej odpowiedzi na pytanie o istotę kapłaństwa w dzisiejszym świecie, w naszym kraju, w ciągu ostatniego roku, kiedy ludzi łączy i jednocześnie dzieli symbol krzyża.

Wbrew poglądowi Zygmunta Hübnera, że żyjemy "w kraju, w którym polityka nie pozwala o sobie zapomnieć", moim zamiarem nie było zrobienie spektaklu politycznego. Chciałabym jedynie dać ludziom szansę, by odnaleźli w nim odbicie swoich własnych refleksji i odczuć.

Katarzyna Krakowiak